เซิ้งตังหวาย 

ประวัติความเป็นมา

เป็นการรำเพื่อบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ในพิธีขอขมาของชาวจังหวัดอุบลราชธานี ภายหลังนิยมแสดงในงานนักขัตฤษ์และต้อนรับแขกผู้มีเกียรติของภาคอีสาน ครูนาฏศิลป์พื้นเมือง วิทยาลัยนาฏศิลปร้อยเอ็ด 

กรมศิลปากร ได้ประยุกต์และจัดกระบวนรำขึ้นใหม่ รวม 12 ท่า จากท่ารำแม่บทอีสาน

การแต่งกาย ห่มผ้ายมีดอก นุ่งซิ่นฝ้ายมัดหมี่มีเชิง เกล้าผมสูง

เครื่องดนตรี พื้นเมืองที่ใช้บรรเลงประกอบ คือ โปงลาง แคน พิณ ซอ กั๊บแก๊บ ฉิ่ง และฉาบ

ท่ารำดังนี้

เซิ้งตังหวาย เป็นการรำเพลงเร็วเน้นสนุกสนานแต่แฝงไปด้วยท่าทางที่อ่อนช้อยมีท่าอยู่12 

ท่าด้วยกันท่าไม่ยากนักคนที่มีพื้นฐานสามารถนำ เซิ้งตังหวายไปทำโชว์ได้เลย

ที่มา  http://chitasamta.blogspot.com/2014/12/blog-post_72.html